Şifreleme varlıklarını nakde çevirme meselesine gelince, son zamanlarda bu iş daha da karmaşık hale geldi.

Eskiden C2C ile para çekmenin oldukça pratik olduğunu düşünüyordum - emir vermek, işlem yapmak, para yatmak, üç adımda. Peki ya şimdi? Dördüncü bir adım eklendi: Donmamayı dilemek.

Bu birkaç ay içinde en çok duyduğum şey çeşitli dondurma vakaları. Bazı insanlar U'yu sattıktan hemen sonra banka kartları kilitleniyor; bazıları ise üç farklı kart değiştirmesine rağmen yine de kaçamıyor. Daha da tuhaf olanı, bazı dondurmaların nedeninin belirsiz olması; paranın hesaba geçmesinden günler sonra aniden dondurulması ve itiraz etmek için sebep bulamamak.

Sorun şu ki, bu yükü kim taşıyacak?

Alıcı, fon kaynağının sorunlu olduğunu bilmediğini söylüyor, satıcı ise sadece normal bir işlem yaptığını düşünüyor, neden etkilenmesi gerektiğini sorguluyor. Platform ise sadece aracılık hizmeti sunduğunu ve sorumluluk almadığını belirtiyor. Sonuç olarak, sıradan kullanıcılar, bu zincirin en zayıf halkası haline geliyor.

Çekim özgürlüğü, şifreleme dünyasında temel haklardan biri olmalıdır. Ancak şimdi görünen o ki, bu "özgürlük" bedeli giderek daha yüksek hale geliyor. Bu belirsizliğin bedelini kim ödeyecek? Sanırım kimse buna cevap veremez.