O günkü çöküşü düşündükçe hâlâ içim ürperiyor.

Sabah seansı ETH hâlâ 3900 dolara yakın bir seviyede kalıyordu, öğle vakti 3710'a düştüğünde elim kaşınmaya başladı - "Bu seviyeden girmesek mi?" Bir anlık heyecanla tümüyle alım yaptım. Takip eden birkaç saat sanki hapis gibiydi, mum çubukları orada duruyor, ne yükseliyor ne de düşüyordu, ben de ekrana odaklandım, bir yudum su bile içmedim.

Gece on, o iğne beni tamamen şaşırttı. 3710'dan 3600'e, birkaç dakikalık bir iş, zorunlu tasfiye fiyatı 3422 olarak görünüyor. O anda aklımda tek bir düşünce vardı: "Zarar mı kesmeliyim? O zaman önceden kaybettiğim birkaç yüz puan boşa mı gitmiş olacak?" Sonunda kendimi ikna ettim: "Bir uyku uyuyayım, belki geri sıçrar," diyerek zorla yattım.

Ertesi gün gözlerimi açtım, 3650, fena değil. Hatta destek seviyelerini araştırıyordum, sonuçta on dakikada bir dalgalanma daha yaşandı, 3550. O sırada kendimi hipnoz etmeye devam ediyordum - "Wall Street'teki o adamlar ETH'nin bu kadar düşmesine izin veremez." Gece birde 3400'ü kırdığında, zorunlu tasfiye bildirimi aniden belirdiğinde, gerçekten uyanmıştım: kaybettim.

Nerede kaybettin? Yeterince sermaye yoksa pozisyonu taşımak zor, kimse seni kurtarmak için el uzatmadığında pozisyonu kapatmak da imkansız. Ama bu öğrenim ücreti değerliydi, bana şunu söyledi: Şansa güvenmek, vadeli işlem ticaretinin zehiridir; zararı durdurmak her zaman dipten alma çabasından daha önemlidir.

Yüz kez başarısız olmak önemli değil, yeter ki bir sonraki sefer o fırsatı yakalayabilesin - ön koşul, hâlâ yaşıyor olman.