İşte sürekli yeniden gündeme gelen bir soru: Tarife, günlük Amerikalılar üzerinde gerçekten de vergi işlevi görüyor mu? Tüm kapsamlı tarife stratejisi aslında bu konuyu doğrudan ele almaya bağlı olabilir - bu da yıllardır rahatça göz ardı edilen bir durum.

Bunu düşünün. İthalat vergileri sınırları aşan mallara konulduğunda, nihayetinde faturayı kim ödüyor? Spoiler: bu maliyetleri üstlenen yabancı üreticiler değil. İşletmeler bu maliyetleri tedarik zincirine yansıtır ve o zincirin nerede sona erdiğini tahmin edin? Alışveriş sepetinizde. Aylık giderlerinizde.

Bunu özellikle ilginç kılan, tartışmanın çözüm olmaksızın sürekli geri dönmesidir. Siyasi retorik tarifeleri diğer ulusları cezalandıran bir araç olarak çerçevelese de, ekonomik gerçekler farklı bir hikaye anlatıyor. Yerli tüketiciler daha yüksek fiyatlarla karşılaşıyor. İthal malzemelere bağımlı sanayiler kâr marjlarının daraldığını görüyor. Dalgalanma etkileri enflasyon oranlarından sermaye tahsis stratejilerine kadar her şeyi etkiliyor—evet, akıllı paranın küresel piyasalarda nerelere akacağını bile etkiliyor.

Temel soru cevapsız kalıyor ve belki de bu kasıtlı. Çünkü tarifeleri başka bir isimle yerel vergi olarak kabul ettiğinizde, tüm anlatı değişiyor.