Şu anda Brezilya'da olanlar neredeyse şiirsel bir durumu yansıtıyor. Dünya liderleri, iklim aciliyeti ve finansman taahhütleri hakkında konuşmalarla dolu COP30 mevkisine inmiş durumda. Bu arada, gerçekten çekleri yazacak olan yöneticiler ve finansörler? Ülke genelinde, oldukça uzak bir konumda bulunuyorlar.

Bu bir tesadüf değil.

Fiziksel mesafe, iklim finansmanının mevcut durumuna dair çok şey anlatıyor. Politikacılar çerçeve ve hedefler üzerinde tartışırken, para sahipleri kendi aralarında, ayrı, eşzamanlı ve belki de kasıtlı olarak siyasi tiyatrodan izole edilmiş bir şekilde kendi konuşmalarını yapıyorlar. Bu, daha derin bir kopuşun coğrafi bir metaforu: olması gerekenler ile finansmanı sağlayacak olanlar arasındaki uçurum.

Brezilya, bu zirveyi ilginç bir zamanda düzenliyor. Ülke kendisi bu gerilimi somutlaştırıyor — bir yanda büyük çevresel kaynaklar, diğer yanda ekonomik kalkınma baskıları. Ve şimdi, ülkenin geleceği hakkında iki paralel konuşma, kilometrelerce uzaklıkta, aynı anda gerçekleşiyor.

Asıl soru, neden iş liderlerinin başka yerde olduğu değil. Asıl soru, her iki yerde alınan kararların gerçekten uyum sağlayıp sağlamayacağı.